Een keer spelen dat je doodgaat is geen pretje, maar Westenwind actrice Kirsten Mulder (27) maakt er wel een morbide gewoonte van. Onlangs keerde zij in de RTL-4 dramaserie terug als de tweelingzus van haar eerste personage de verongelukte Fleur Noorderemeer. En ook met deze Iris de Haas loopt het niet best af
Normale jeugd of opgegroeid op de planken?
Een normale jeugd. Ik ben nooit alleen maar bezig geweest met toneelspelen. Mijn moeder heeft een regie-opleiding gedaan en ik ging veel naar jeugdvoorstellingen. Dus wat dat betreft was acteren niet nieuw voor mij. Maar het is niet zo dat 't me met de paplepel is ingegoten, ik kwam het gewoon veel tegen. Ik weet niet of ik als kind al professioneel actrice wilde worden, want alks je klein bent doe je gewoon wat je fijn vindt. Ik speelde ook veel buiten, compleet met open knie"en en tanden door mijn lip. Kwam de trapper van mijn fiets net iets te dicht langs een stoeprandje en dan viel ik weer heel hard Op de middelbare school kreeg ik drama lessen en toen merkte ik wel dat ik acteren erg leuk vond. Ik heb in Utrecht een vooropleiding gevolgd, ben na de middelbare school een jaartje naar de toneelschool in Maastricht gegaan en heb uiteindelijk in Amsterdam de Mime-academie gedaan. Dat klinkt misschien heel vaag maar het is een heel brede opleiding. Het is natuurlijk niet zo dat je als acteur alleen maar staat en praat. Wat je dara leert is lichaamstaal in je teksten te integreren.
Serie of speelfilm?
Een speelfilm. Ik wil nu wel een stapje verder.Ik zou graag een keer met Alex van Warmerdam willen werken. Die man is echt mijn grote held. De eerste film die ik van hem zag was Abel. Normaal kijk ik films nooit vaker dan een keer, maar die heb ik wel tien keer gezien. Het is film maar ik zie heel veel raakvlakken met theater. Dat schrijnende waar je soms keihard om moet lachen, maar tegelijkertijd heel hard om kan huilen. Dat spreekt mij ontzettend aan. Ik zou in Costa! eventueel de rol van Georgina Verbaan spelen, maar dan was ik de minnares geworden van Daan Schuurmans, die in Costa de anderehoofdrol voor zijn rekening neemt. Omdat Daan en ik in Westenwind broer en zus speelden, vond de regisseur dat niet zo'n goed idee.
Uiterlijk vertoon of innerlijke schoonheid?
Innerlijke schoonheid. In mijn vak is uitstraling ook erg belangrijk, maar dat komt - hoop ik - voort uit het innerlijk. Toen ik werd teruggevraagd voor Westenwind heb ik niet meteen ja gezegd. Ik was op school mijn eindstuk aan het spelen toen de makers van de serie belden. Ze hadden wel een leuk verhaaltje in hun hoofd, maar ik moest daar op dat moment helemaal niets van hebben. Ik vond het wel vleiend dat ze me terugvroegen, maar ik had associaties met dikke vette soapverhalen. En wat als het publiek het niet eens zou pikken en dat ik voor niks mijn best zou gaan staan doen? Maar toen ze bleven bellen ben ik er wel over na gaan denken. Het kon allemaal wel. Zeker in Westenwind, want daarin gebeuren wel vaker rare dingen. De enige eis die ik heb gesteld, was dat ik er compleet anders uit zou zien Eerst wilde ik een bril op en mijn haar pikzwart laten verven, maar Iris moest nog wel een beetje op Fleur lijken. Het was tenslotte haar tweelingzus. Uiteindelijk is mijn haar een paar tinten lichter geworden en kreeg ik een andere kleur ogen. Terwijl dat eigenlijk niet klopt want tweelingen hebben altijd dezelfde kleur ogen. Waarom dat bij het tweelingzuesje van Fleur niet het geval is mag ik nog niet verklappen.
Vertrek met stille trom of een harde klap?
Toen ik uit Westenwind stapte wist ik niet dat ik dood zou gaan. De makers wilden Fleur niet zomaar met stille trom laten vertrekken. Het moest iets worden waar het publiek echt van zou schrikken. En dat vond ik wel oke. Als je zolang in de serie hebt gezeten, wil je ook wel op een goede manier weggaan. Nou ja, een goed e manier... Als Fleur en Marco eindelijk bij elkaar zijn gaan ze zeilen tijdens hun huwelijksreis en krijgt Fleur de giek tegen haar hoofd. Dat was best spannend om te spelen. Maar dat ik daarna in een doodskist moest liggegn vond ik nog het meest vervelende. Mijn ouders vonden het ook best eng toen ze die scene op televisie zagen.Het duurde wel even voordat de cameramensen konden gaan draaien, want ik lag helemaal te trillen. Door zo'n scene te spelen word je wel heel erg met de dood geconfronteerd. Ik was natuurlijk niet bij de begrafenis zelf, dus die aflevering heb ik op televisie gezien. Staan al je collega's te huilen op die begraafplaats, dat vond ik wel ontroerend. Als het tweelingzusje van Fleur loopt het alweer niet goed met me af. De makers van westenwind willen me graag heftige dingen aandoen denk ik
Afscheid of een eeuwige comeback?
Op een gegeven moment werd het een grote grap dat ik weer op de set van Westenwind stond. Toen moest ik dus ineens in een witte jurk met een raaf op mijn schouder aan mijn medespelerrs verschijnen. Afscheid nemen vind ik heel moeilijk, maar ik heb wel gemerkt dat ik toch wel verandering nodig heb. Ik kan me heel erg hechten aan een groep mensen of een stuk waar ik mee bezig ben maar op een gegeven moment wil ik wel weer iets anders. Als ik ergens te lang zit, word ik onrustig. Het hoort ooik echt bij ons vak, dat je van project naar project gaat. Ook al is dat af en toe behoorlijk onrustig
|
|
